درس زنذگی 84 - آنتونی رابینز

آدمی برای خوشبخت بودن، باید احساس کند که دائما در حال رشد است و برای موفق شدن در دنیای بازرگانی امروز، شرکتها باید بطور مداوم پیشرفت کنند. روشن است که ما باید پیشرفت مدام را اصل زندگی خود قرار دهیم، نه اینکه به فکر هدفهای زودگذر باشیم

این مفهوم را در ژاپی با کلمه (کایزن) بیان می کنند که به معنی تمرکز و توجه دائم به بهبود کیفیت کالا و خدمات است. من پیشنهاد می کنم ما نیز به پیشرفت دائم و پایان ناپذیر ( کن آی= من می توانم) مقید باشیم

اگر ما بطور معمول توجه خود را به بهبود چیزهائی معطوف کنیم که در حال حاضر هم ممکن است عالی باشند، ببینید این روحیه چه تغییراتی در خانواده ها، شرکت ها و جوامع به وجود می آورد

به نظر شما چگونه می توان فلسفه ( کن آی= من می توانم) را بسرعت عملی کرد؟

یا علی

از ما گفتن بود - سینما

به جان خودم این دیگر آخرین بار است که می گویم. آقا جان چرا کسی به حرف من گوش نمی کند؟ هر چه که می گویم کسی گوشش بدهکار نیست، بعدا (گاهی  ، ماه ها و گاهی سالها بعد) می رسند دقیقا به همان جائی که گفته بودم. حالا بعضی ها وجدان دارند و می آیند اعتراف می کنند و بعضی ها هم نه. به هر حال از من گفتن بود.

1 – سینما

همانطور که قبلا هم گفته ام راه نجات سینمای ایران و مردم ایران از این سینما این است

الف – باید همه سوبسیدی های سینما و فیلم های سینمائی و تلویزیونی و سریال قطع شوند. این کار چند تا فایده دارد:

اول: این فیلم و سریال های مزخرفی که ساخته می شوند دیگر تولید نمی شوند (یعنی امکان دارد بشوند، اگر تولید کنندشان شخصی باشد و با پول خودش این کار را بکند که آنها هم وقتی بعد از اینکه چند کارشان با عدم استقبال مردم مواجه بشود و ضرر کنند دیگر این کار را نمی کنند)

دوم: مردم مجبور نمی شوند این تولیدات مزخرف و مهمل را ببینند و بیشتر وقت خواهند داشت که در منزل دور هم جمع شوند و با هم اختلاط کنند و ان شاء الله از وقتشان استفاده بیشتری بکنند.

سوم: از این موقع به بعد فیلمنامه نویسان سعی خواهند کرد چیزی بنویسند که بشود به آن فیلمنامه گفت، نه فقط در اسلوب نوشتن، بلکه با توجه به سوژه های بهتر و درست تر(الآن بیشتر از 95 درصد فیلمنامه هائی که نوشته می شوند غیر اسلامی و ضد اسلامی هستند، بعد ما توقع داریم که کشور گل و بلبل داشته باشیم و هیچ مشکلی نداشته باشیم) وقتی در فیلم ها و سریال ها همه چیز اشتباه به خورد مردم داده می شود، نمی توانیم انتظار داشته باشیم که مردم در اجتماع کارهایشان درست باشد. واقعا که بقول دوستان: مرغ پخته در دیس خنده اش می گیرد از این ساده انگاری ها.

کارگردان ها سعی خواهند کرد که فیلمنامه های خوب و درست و درمان انتخاب کنند و برای ایفای نقش کسانی را انتخاب کنند که بازیگری را بدانند و بفهمند و بلد باشند(انتخاب بازیگر یکی از علائم شناخت درجه شعور و درک هنری و سینمائی کارگردان است)

 ب – باید همه گروه های بازخوانی و تائید فیلمنامه ها، بازبینی فیلمها و سریال ها و دیگرانی را که اجازه ساخت و پخش این مهملات را می دهند عوض کرد و بجای آنها کسانی را گذاشت که مثلا اگر در هیئت تائید فیلمنامه است، لااقل بداند فیلمنامه چیست و چه نکاتی باید در آن رعایت بشود و ... آن وقت دیگر اینقدر فیلم بر اساس این فیلمنامه های مزخرف ساخته نمی شود که نه تنها از نداشتن گره ها و خط داستانی خوب برخوردار نیستند، حتی از داشتن ساده ترین نکته داستان فیلم و فیلمنامه نویسی که رابطه علت و معلولی است هم بی بهره اند.

بقیه گروه های تائید کننده و بازبینی و ... هم همینطور

خب اگر که این اتفاقات بیفتد! دیگر فیلم های ساخته شده با بودجه های شخصی مشکل مالی نخواهند داشت، برای اینکه تماشاگران با ازدحام خود سینما داران را کلافه خواهند کرد(الآن این اتفاق گاهی می افتد اما نه بخاطر اینکه فیلمی خوب است بلکه بخاطر حواشی آن)

این نظرات را اینجا آوردم تا بمانند و بعدا نگویند کسی نگفته بود

باقی هم بقایتان

یا علی

نگاهی کوتاه به کتاب - قیدار

(از این دفعه سعی خواهم کرد بر هر کتابی را که اینجا می گذارم بر اساس محتوای آن چیزی هم بسازم که بجای تصویر جلد کتاب می آِید)

این کتاب متاسفانه یا خوشبختانه تنها کاریست که از این نویسنده خوانده ام پس همه این چیزهائی که می آید بر اساس همین کتاب است و نه همه نوشته هایش

(کتاب ترکیبی از مسائل مختلفیست که پرداختن به همه آنها از مقال و حوصله این حقیر خارج است) 

قبل از هر چیز باید بگویم که از انتخاب این اسم به هر دلیلی که بوده خوشم آمد، چون معدود افرادی بودند که نام قیدار آشنا بودند (قیدار اسم پیامبری است که در نزدیکی زنجان مقبره دارد، حال بروید توی نت بگردید)

مشکل این کتاب هم شاید از همینجا شروع می شود که خصوصیات این پیامبر را (قیدارقیدار ویژگی­های منحصر به  فردی در مورد شکار کردن، تیراندازى، صلابت، قوّت و شجاعت، دلیری 

 در جنگ و فروتن بودن داشت) خواسته منطبق کند با شخصیت اصلی داستان، ولی در ادامه ما با شخصیتی مواجه می شویم که بسیار پائین تر و مضمحل تر از شخصیت فیلم های کیمیائی است، آنقدر نازل و پائین که چنین رفتاری از مروت و مردانگی به حماقت و مهملی و ... می رسد

در صفحه هفت کتاب آمده است: رسم الخط این کتاب مطابق با دیدگاه مولف است.

حالا به چه دلیلی معلوم نیست، ولی فکر می کنم که امیرخانی قلع و قمع های فرهنگستان را در مورد زبان فارسی کافی ندیده است و در این کتاب برای ما رسم الخط جدیدی آورده است:

ام روزی – بجای – امروزی

باغ چه ها – بجای – باغچه ها

یادگاری ت – بجای یادگاریت

ام سال – بجای - امسال

و ...

 اصل و اساس و پایه این داستان همانطور که در پشت جلد هم آمده در مورد کلمه ( رجل = مرد) است که در دو آیه از قرآن آمده، در این دو آیه بدون اینکه نام این مرد برده شود، یکبار برای نجات جان موسی می آید که خبرش کند و او بتواند فرار کند و یکبار وقتی مردم فرستادگان خدا را انکار و تهدید می کنند می آید و مردم را سفارش می کند که به حرف آنها گوش بدهند و از آنها پیروی کنند.

امیرخانی نیاوردن اسم این دو نفر را اینگونه دیده است که ( ... عاشقی خدا توفیر دارد با عاشقی ما ... خدا عاشقی است که حتی دوست ندارد، اسم معشوقش را کسی بداند ... به او می گوید رجل!)

علی الظاهر امیرخانی اعتقادات مذهبی هم دارد و این کار را مشکل می کند چون از چنین کسی آدم توقع دارد وقتی در مورد چیزی می نویسد که گوشه ای هم به اعتقاد می زند کمی سوال و پرسش و تحقیق کند و آنوقت نظریه بدهد. این که در قرآن اسم طرف نیامده و به جای آن از رجل استفاده شده دلیلش اینست که این جزئیات اصلا مطرح نبوده است و اینکه نیاوردن اسم طرف کار ما را به این فکر وادارد که این کتمان اسم از فرط علاقه است خیالی واهی است، چون مفسرین اسم این شخص را نوشته اند( پس اگر مهم بود خود خداوند اسمش را می آورد)

درباره آن (رجل=مرد) که آمد و موسی را از خطر آگاه کرد

تفسیر منهج الصادقین فی الزام الخالفین – حزبیل یا شمعون

تفسیر خلاصه منهج – حزقیل

تفسیر شریف لاهیجی – حزبیل (رجل خازن فرعون)

درباره آن (رجل=مرد) که آمد و به آن رسولان کمک کرد

تفسیر منهج الصادقین فی الزام الخالفین – حبیب نجار             

تفسیر خلاصه منهج – حبیب نجار

تفسیر شریف لاهیجی – حبیب نجار

تفسیر جامع – حبیب نجار 

خب پس الآن مساله حل است، کل فلسفه نوشتن این داستان و ایده اولیه آن و ... اصلا بر مبنای درستی نبوده، داستان هر چه  جلوتر می رود رنگ و لعاب مشتیگری و معرفت و کارهای جاهلی شخصیت اصلی بیشتر شده و توی ذوق می زند

دلیل آوردن اسامی عجیب و غریبی که برای خواننده ناآشنا هستند بجای اسامی آشنا که می تواند خواننده را در سریعتر و روانتر خواندن داستان کمک کند را مسلما بجر نویسنده کسی نمی داند، مانند:

یا حضرت جون

طوبا للغرباء (که امیرخانی در اینجا رسم الخط و کلمه عربی را هم عوض کرده است)

در کل داستان مشحون همآوردهایست که امیرخانی خواسته بجای آن چه وجود  دارد چیزی بیاورد و چون توان خلق آن چیز جدید را نداشته فقط اسمش را عوض کرده است و این خود از یک نویسنده که به نظر اعتقادی هم دارد بعید می نماید

قیدار کار خوبی نیست

البته این کتاب آرزوئی را در من اینجا کرد:

آرزو دارم که چنین کتابی با چنین شخصیتهائی دیگر نوشته نشود که چیزی شبیه کیمیائیسم در ادبیات هم بوجود خواهد آمد

 

یا علی