فیلم اصلا خوب نیست و پس چرا چنین فیلم هائی ساخته می شوند
با
نگاهی به فیلم های ساخته شده سالهای اخیر، می توان این نتیجه را گرفت که
بعضی از فیلم ها ساخته می شوند که ساخته شده باشند و در سابقه کار کارگردان
و تهیه کننده آن یک اسم اضافه شود، همین و بس
این فیلم هیچ نکته خوب و درستی ندارد. هیچ روال و مکتب و سبک سینمائی را
هم دنبال نمی کند (حتی پست مدرنیسم، که مثل خیلی چیزهای دیگر در ایران
شناخته و مفهوم نشده است) در یک کلام بی سر و ته است.
چند سالی است که یک نوع کار در سینمای ایران تولید می شود که تقریبا هیچ چیز ندارد بجز چند تا بازیگر معروف، داستان هم هیچ ربطی به هیچ کجا ندارد ...
و این به معنی می تواند باشد که عده ای که قبلا از زیادی پول سیگارشان را آتش اسکناس های درشت و تراول آتش می زدند و بعد با اسلحه به منبع گار ماشین نو خودشان شلیک می کردن تا منفجر بشود و بعد ... که همه اینها از پول های باد آورده و حق مردم خوردن هائی بود که نمی دانستند با آنها چکار بکنند، الآن با آنها برای دل خودشان فیلم می سازند، برای همین فرقی نمی کند برایشان که فیلم توقیف شود یا بیننده نداشته باشد یا ...
یعنی خیلی راست و حسین اش داریم مستقیم می رویم بطرف سینمای هند. فیلم ها پر زرق و برقی بسازیم که فقط تماشاگر ما بیاید و آرزو هایش را در آنها ببیند، ولی فقط آرزوهایش را. با دیدن این سبک فیلم ها تماشچی ایرانی، نه پرورش و شعور و فرهیختگی اش بیشتر می شود و نه حتی یک فیلم درست و حسابی و استخواندار دیده است.
با یک نگاه به این آمار می شود متوجه شد، سینما به کجا می رود، سینمای معناگرا یعنی چی؟ اگر فیلمی معنا نداشته باشد که دیدنش وقت و عمر تلف کردن است. زیر عنوان سایر چه فیلم هائی قرار دارند؟ سینمای ما مریض سرطانی بدبختی است که ما هی سعی می کنیم هر روز لوازم آرایش جدیدی را روی آن آزمایش کنیم.
مادر قلب اتمی فیلم خوبی نیست
یا علی
چند سالی است که یک نوع کار در سینمای ایران تولید می شود که تقریبا هیچ چیز ندارد بجز چند تا بازیگر معروف، داستان هم هیچ ربطی به هیچ کجا ندارد ...
و این به معنی می تواند باشد که عده ای که قبلا از زیادی پول سیگارشان را آتش اسکناس های درشت و تراول آتش می زدند و بعد با اسلحه به منبع گار ماشین نو خودشان شلیک می کردن تا منفجر بشود و بعد ... که همه اینها از پول های باد آورده و حق مردم خوردن هائی بود که نمی دانستند با آنها چکار بکنند، الآن با آنها برای دل خودشان فیلم می سازند، برای همین فرقی نمی کند برایشان که فیلم توقیف شود یا بیننده نداشته باشد یا ...
یعنی خیلی راست و حسین اش داریم مستقیم می رویم بطرف سینمای هند. فیلم ها پر زرق و برقی بسازیم که فقط تماشاگر ما بیاید و آرزو هایش را در آنها ببیند، ولی فقط آرزوهایش را. با دیدن این سبک فیلم ها تماشچی ایرانی، نه پرورش و شعور و فرهیختگی اش بیشتر می شود و نه حتی یک فیلم درست و حسابی و استخواندار دیده است.
با یک نگاه به این آمار می شود متوجه شد، سینما به کجا می رود، سینمای معناگرا یعنی چی؟ اگر فیلمی معنا نداشته باشد که دیدنش وقت و عمر تلف کردن است. زیر عنوان سایر چه فیلم هائی قرار دارند؟ سینمای ما مریض سرطانی بدبختی است که ما هی سعی می کنیم هر روز لوازم آرایش جدیدی را روی آن آزمایش کنیم.
مادر قلب اتمی فیلم خوبی نیست
یا علی
