نگاهی کوتاه به کتاب - پستی

شاید، آیا، گاهی

کتاب پستی از محمد رضا کاتب

کتاب نشان می دهد که آقای کاتب نویسندگی بلد است اما در این کتابش هر چه توانسته احساس منفی و تنفر و همه حس های بد را گنجانیده است (آنقدر شاید و آیا و گاهی دارد که ...)

داستان همه اش فلاش بک(به عقب برگشتن) و فلاش فوروارد (به جلو رفتن – یا به زمان حال برگشتن) دارد و شخصیت ها آنچنان به سرعت جای خود را عوض می کنند که گاهی خواننده فکر می کند رشته از دست خود نویسنده هم در رفته است.

نکات ضد اعتقادی این کتاب هم مزید بر علت شده است

پوپولیسم (عوام گرایی) در این داستان غوغا می کند، نوشتن در مورد احساسات و توضیحات غیر متعارف جنسی آن را از یک کار صرف ادبی به کاری برای فروش بیشتر تبدیل کرده است (راستش یکی از دلایلی که این حقیر در کلاس های نویسندگی خلاق دوستان را از نوشتن در مورد بعضی از سوژه ها و نظرها بر حذر می کنم شاید دلیلش همین باشد که باید آدم اول نویسنده شود، اگر پوپولیسم را قاطی کنی و آنچه را که می دانی اگر بنویسی خواننده اش آماده است تا آن را بخرد، چون نان به نرخ روز است، تو دیگر نویسنده نیستی، تاجری)

هر کتابی برای من به اندازه جملات زیبا، خلاقانه وماندگار آن کتاب برای ارزشیابی می شود. جملات این کتاب اینهاست:

 - پیرزن گفت: اگر مردت مهرت را به دل داشته باشد تو بی مهری را پایه بگذاری فقط خون خودت را سیاه کرده ای، چون هر چیزی را که آدم پایه بگذارد عاقبت نصیبش می شود. بی مهری را پایه نگذار، چون زود در دامش می افتی.

- پدرش کمر به دست همه جا را گشت غیر از حمام را چون می دانست آن جاست.

- دوست داشت با چشمهای بسته برایش شکر بریزد و تند هم بزند، انگار که دارد کار خیلی جالبی می کند، ماه وش می خواست تو هر کاری که می کنند یک چیز بدرد بخور پیدا کنند.

کتاب را نخوانده ای نخوان

یا علی